ร่างกายมนุษย์ตามธรรมชาติจะแยกเป็น 2 ส่วนชัดเจน คือ พฤติกรรมทางกายและพฤติกรรมทางจิต ซึ่งพฤติกรรมทางจิตมาจากสติ การนึกคิด ความรู้สึกชั่วดี และการตัดสินใจ พฤติกรรมทางจิตก่อให้เกิดการกระทำทางกาย ทั้งการพูดแสดงความคิดเห็น และการกระทำจากการตัดสินใจทางจิต การกระทำนั้นอาจจะถูกต้อง ไม่ถูกต้อง ตามกฎแห่งการอยู่ร่วมของสังคม
ในชีวิตประจำวัน เราคงปฏิเสธไม่ได้ มนุษย์ต้องมีสังคม การใช้ชีวิตในสังคม ตั้งแต่สังคมระดับเล็กคือสังคมของครอบครัวและสังคมของส่วนรวมในหลายรูปแบบ อาจเป็นสังคมในระหว่างเพื่อนฝูง สังคมในการทำงานกับเพื่อนร่วมงาน และการติดต่อสื่อสารกับชนิดของงานที่ทำ เป็นงานบริหาร งานการตลาด งานการสื่อสาร งานบริการ และงานอื่น ๆ เป็นต้น ย่อมต้องทำงานร่วมกับคนหมู่มาก ซึ่งแต่ละบุคคลมาจากครอบครัวที่ต่างกัน ระดับการศึกษาเรียนรู้ที่ต่างกัน การพัฒนา การเลี้ยงดู และการอบรมสั่งสอนจากบิดามารดาที่ต่างกัน ทุกคนย่อมต่างจิตต่างใจ จึงมีการตัดสินใจที่ต่างกัน ความนึกคิด การสื่อสารพูดคุย และการกระทำย่อมแตกต่างกัน ปัญหาต่าง ๆ จึงเกิดขึ้นทั้งในแง่ดีและแง่ไม่ดี ในแง่ดีทุกฝ่ายอยู่ร่วมกันได้และทำกิจกรรมร่วมกันอย่างมีความสุข ไม่มีข้อขัดแย้ง ทุกคนมีแต่รอยยิ้ม มีความเป็นมิตรและความคิดสร้างสรรค์ในสิ่งดี ๆ นำมาซึ่งความสุข ความเจริญในองค์กรได้เป็นรูปธรรมชัดเจน ในทางตรงกันข้าม หากมีความคิดที่แตกต่าง เกิดความขัดแย้งกัน การกระทำในองค์กรมีแนวโน้มไม่ลงรอยกัน มีการโต้แย้งด้วยวาจา อารมณ์ที่ก้าวร้าว พูดจาหยาบคาย ไม่สร้างสรรค์ แตกแยกความสามัคคี ย่อมก่อให้เกิดปัญหาทำให้กิจกรรมต่าง ๆ เกิดความเสียหาย ไม่ประสบความสำเร็จตามเป้าหมาย หรือแนวทางที่วางไว้ ทำให้นักจิตวิทยา รวมถึงการแพทย์ด้านจิตเวชต้องมาศึกษา พินิจ พิจารณา หาสาเหตุและวิธีการแก้ไข ป้องกัน การสื่อสารสร้างความเข้าใจและวางแนวทางปฏิบัติหรือกติกาทางสังคมให้เป็นที่ยอมรับของสังคมส่วนใหญ่ เพื่อหลีกเลี่ยงและระงับมิให้ปัญหาขัดแย้งบานปลายไปสู่ความรุนแรง
ปัญหาทางจิตที่อยากมี อยากได้ อยากเป็น แน่นอนคงต้องใช้หลักคิดและหลักปฏิบัติทางธรรมะเข้ามาช่วยเสริมและวิเคราะห์ให้จิตสู่แนวทางที่ดีและไม่สร้างปัญหา ซึ่งมิใช่กระทำให้สำเร็จได้ง่ายดาย ต้องมีผู้รู้มาสอนและฝึกอบรมให้มีจิตสำนึกที่ดี ทำให้ผู้ปฏิบัติได้เข้าใจถึงจิตใจของตัวเองอย่างถ่องแท้ หรือเข้าใจเป้าหมายชีวิตว่า ต้องการความสุข ความสำเร็จอย่งไร เพื่อความสุขทางใจของตัวเองและผู้อื่น มีหลักใหญ่ ๆ คือ ลดโลภ ลดโกรธ ลดหลง เพราะเป็นตัวหลักก่อให้เกิดปัญหาต่าง ๆ โดยเฉพาะตัวอิจฉาจะเบี่ยงเบนการคิดดี พูดดี และทำดี เป็นไปในด้านลบได้
ดังนั้นการพัฒนาความรู้ทางจิตในเรื่องของสติ สมาธิ ปัญญา ต้องฝึกการมีวินัย ระเบียบ ความรับผิดชอบเพื่อนำพาสู่จิตสำนึกที่ดี เป็นจุดเริ่มต้นของการคิดดี เมื่อจิตหหรือสติมุ่งสู่การคิดดี จะมีผลมาถึงกาย นำพาให้เกิดการพูดดีและทำดีต่อไป เมื่อสังคมส่วนใหญ่มีแนวโน้มคิดดี (จากจิตใจ) ทำให้เกิดการพูดดีและทำดี (จากทางกาย) สังคมมีความสงบ สามัคคี ลดการเอารัดเอาเปรียบซึ่งกันและกัน และสร้างสรรค์สิ่งดี ๆ ทำให้สังคมนั้นสงบ ร่มเย็น เป็นสังคมที่น่าอยู่ ทุกคนในสังคมมีแต่รอยยิ้ม ความปรารถนาดี สร้างความสัมพันธ์ที่ดี สังคมนั้นจะเป็นสังคมที่น่าอยู่ มีความสุขร่วมกัน
ดังนั้นการปลูกจิตสำนึกให้คิดดี พูดดี ทำดี เป็นจุดเริ่มต้นและดำเนินต่อไปให้เกิดพฤติกรรมของสังคมที่ดีได้ ประเทศชาติเจริญด้วย